توسط میهیر شارما

به گفته وزیر تجارت مالزی ، تقریباً پس از یك دهه “مذاكره با خون ، عرق و اشك” ، مشاركت اقتصادی جامع منطقه ای این آخر هفته و در پایان اجلاس انجمن ملل آسیای جنوب شرقی امضا شد. پانزده کشور – همه آسه آن ، در کنار ژاپن ، کره جنوبی ، استرالیا ، نیوزلند و چین – بخشی از این بلوک تجاری عظیم خواهند بود. البته قرار بود شانزده کشور بپیوندند تا هند از مذاکرات خارج شود.

دولت هند حداقل یک دلیل خوب برای ممانعت از RCEP داشت. هدف ثابت اقتصادی – اقتصادی دهلی نو جلوگیری از رشد زنجیره های تأمین آسیا بیش از آنچه در حال حاضر محور چین است ، بوده است. تا آنجا که RCEP موقعیت مرکزی چین در شبکه تجارت درون آسیایی را تقویت کند و عضویت در آن نشان دهنده تمایل هند برای پیوستن به یک نظم اقتصادی جدید به رهبری پکن باشد ، تردیدهای هند درباره این توافق موجه بود.

متأسفانه ، این عوامل احتمالاً آن چیزی نیستند که انگیزه خروج هندوستان بوده است. ما باید با حقایقی روبرو شویم: علی رغم سخنان طرفدار جهانی سازی ، تجارت دوستانه ، دولت فعلی هند طی چند سال گذشته به شدت حمایتگرایانه شده است ، یادآور دهه 70 بسته ، مصنوعی سوسیالیستی ، هنگامی که واردات به شدت کنترل می شد و رشد آن کند می شد به خزیدن در بودجه های اخیر اتحادیه شاهد افزایش تعرفه های واردات از سوی دولت بودیم ، اقدامی که از زمان گشودن کشور به جهان در سال 1991 انجام نشده است.

به همین دلیل است که اتفاقاً بسیاری از ناظران نگران آخرین سخنگوی دولت هستند: “هند متکی به خود” یا به هندی “aatmanirbhar Bharat”. اعتماد به نفس یک مفهوم با سابقه طولانی در هند است ، از مقاومت ماهاتما گاندی در برابر کالاهای تولیدی خارجی در دهه 1930 گرفته تا جایگزینی شدید واردات در دهه های قبل از 1991. متقاعد شده که اگر چیزی را از خارج بخرید به نوعی کشور خود را فریب می دهید.

هنگامی که هند از RCEP خارج شد ، آن دیوان سالار و سیاستمداران این تصمیم را توجیه کردند و ادعا کردند که توافق نامه های تجارت آزاد قبلی “صدمه” به هند زده است. این نگرش دولت از زمان انتخاب اولین بار در سال 2014 بوده است. اندکی پس از روی کار آمدن ، ارزیابی مجدد هر قرارداد تجارت آزاد هند را امضا کرد. مقامات – و گروه های لابی از صنایع قدرتمند داخلی داخلی – استدلال می کنند که در چند سال اول بسیاری از این پیمان های تجاری منقرض شده و باعث افزایش واردات به هند به جای صادرات از هند می شود.

البته این مشكل دو دلیل دارد. اول ، همانطور که خود دولت اشاره کرده است ، صادرکنندگان هندی به همان اندازه که باید از مزایای تجارت آزاد آگاهی ندارند. (سال گذشته ، دولت برای اصلاح آن “مأموریت استفاده از FTA” را تنظیم کرد.)

دوم ، فقط به این دلیل که واردات بیش از صادرات افزایش یافته است ، به معنای آسیب دیدن هند نیست. هند سرخپوستان است و از طریق تجارت آزاد ، هندی ها به کالاهای بیشتر و ارزان تری دسترسی پیدا می کنند. در گذشته ، به عنوان مثال ، قیمت ناپایدار روغن های خوراکی منبع تنش ثابت برای خانوارهای هندی و یکی از مهمترین عوامل تورم قیمت مصرف کننده بود. با تشکر از واردات آسان ، این دیگر درست نیست.

هند به سادگی نمی تواند از این طریق به تجارت خود پشت کند. یک چیز ، تقاضای داخلی آنقدر زیاد نیست که بتواند رشد هند را تأمین کند. بازار هند ممکن است عظیم باشد ، اما همانطور که مشاور ارشد اقتصادی پیشین مودی در یکی از تألیفات اخیر خود نوشت ، “تقاضای خارجی همیشه بزرگتر از تقاضای داخلی خواهد بود” ، این بدان معناست که هند باید در برابر “جذابیت گمراه کننده بازار داخلی. ”

در عین حال ، خواه ناخواه ، نظم تجارت جهانی به دلیل همه گیری و تنش های ایالات متحده و چین بهم خورده است. زنجیره های تأمین جدید در حال بررسی است. ارتباطات جدید در حال ایجاد است. زیرساخت های تجاری که برای دهه ها به طول می انجامد در حال ساخت است. اگر هند در جذب بخشی از این زیرساخت ها کوتاهی کند ، می تواند از رشد چندین ساله جلوگیری کند.

اگرچه ممکن است پیوستن مجدد RCEP برای هند دشوار باشد ، توافق نامه های تجارت آزاد دیگری نیز وجود دارد که ارزش بررسی دارد. به عنوان مثال یکی با اتحادیه اروپا منقضی شده است. ملاحظات ژئوپلیتیک ، تاریخ هند و عقل سلیم اقتصادی همه می گویند این توافقی است که باید امضا شود. اگر هند جلوی خود را بگیرد ، شخص دیگری سود می برد. ویتنام امسال پیمان خود را با اتحادیه اروپا امضا کرد. حمایت گرایی ، نه گشودگی ، چیزی است که هند را واقعاً “صدمه خواهد زد”.

دیدگاه ها شخصی است